“Vrienden, ik heb het moeilijk, net als jullie. Maar omdat we samen Gods volk zijn, zullen we geduldig volhouden. En Jezus zal ons helpen.”

                Openbaring 1: 9  (Bijbel in Gewone Taal)

Zondag 15 maart was voor mij de laatste zondag dat ik in een ‘gewone’ kerkdienst voor mocht gaan. De weken daarna raakten we echt in de greep van Corona. Alle vergaderingen en bezoekwerk kwamen te vervallen. Zo’n beetje alles in mijn agenda kon een streep door (waaronder een trouwdienst die opschoof naar later dit jaar). In Raard-Foudgum en Reitsum werden de kerkdiensten voor enkele weken gebedssamenkomsten in kleine kring.Gelukkig konden we sinds Pasen beginnen met het uitzenden van kerkdiensten via internet met geluid én beeld. U kunt die bekijken en beluisteren op www.deflieterpen.nl onder het kopje ‘video’. Fijn dat dat kan en dat er gemeenteleden zijn die die kar willen trekken! We hebben afgesproken dat ik zoveel mogelijk in alle diensten voor zal gaan. Zo onderhouden we toch een beetje de band met elkaar. Pastoraat doe ik telefonisch of door middel van een kaartje (bijv.  naar wie in het verzorgings- of verpleeghuis verblijven).

In het begin voelde die lege agenda nog niet eens zo als een gemis (behalve dan in de Stille Week). Het heeft ook z’n voordelen als je ’s avonds niet meer weg hoeft voor een vergadering. Maar na 2 à 3 weken ging het al wel anders voelen. En zeker nu we 2 maand verder zijn, merk ik dat ik er meer en meer last van begin te krijgen. In minske is toch op syn bêst as er yn syn gewoane ritme sit !

Als dat voor mij al geldt, terwijl ik de afleiding van het gezin heb (en geen jonge kinderen meer die ik thuisonderwijs moet geven); en ik kan thuis en bij mijn zoon, die binnenkort op zichzelf gaat, nog wat klussen. Als het voor mij al zo voelt, hoeveel te meer geldt dat dan voor hen die alleen wonen, een kwetsbare gezondheid hebben; zij die een partner niet kunnen bezoeken; geen bezoek van kleinkinderen kunnen ontvangen !

Juist zij ervaren een stuk isolement in deze weken.

De apostel Johannes heeft op Patmos zo’n stuk isolement ook ervaren. Voordien woonde en werkte hij lange jaren in Efeze; een belangrijke havenstad aan de kust van Turkije. Hij gaf er mee leiding aan de gemeente daar. Maar sinds de overheid hem heeft verbannen naar Patmos kan hij alleen ‘op afstand’ met de gemeenten in Klein-Azië communiceren, via 7 brieven die hij aan de gemeenten daar schrijft (hoofdstuk 2 en 3).

In het eerste hoofdstuk van het Bijbelboek Openbaring vinden we een persoonlijke noot van de apostel: “Vrienden, ik heb het moeilijk”. Hij is daar heel eerlijk in. ‘Het valt mij zwaar’. Hij windt er geen doekjes om. Maar hij weet; ik ben de enige niet. “Ik heb het moeilijk, net als jullie …

  En omdat God de zijnen niet vergeet, daarom zullen we “geduldig volhouden”. Ook Johannes benoemt zo al, waar premier Rutte ons deze weken ook voortdurend toe oproept: “Hou vol !”. En doe dat geduldig, dat volhouden.

Voor onze tijd is dat geduld ook nodig, al snap ik ook het ongeduld van sommigen, als de economie; als werk en inkomen voor sommige beroepsgroepen helemaal stil valt ! Wij hopen met hen dat het mogelijk zal zijn de komende weken de intelligente “Lock Down” te versoepelen. Al blijft het zoeken naar een juiste balans tussen geduld en ongeduld.

De bemoediging die Johannes de gemeente én zichzelf vooral meegeeft is: “En Jezus zal ons helpen”. Daar mogen wij ook op vertrouwen én er om bidden. Paulus zegt ergens: “Ik vermag alle dingen, door Hem die mij kracht geeft”. Moge God ons de kracht en het liefdevol omzien naar elkaar geven om deze moeilijke tijd met elkaar zo goed mogelijk door te komen. Er zullen zeker andere tijden straks weer komen, maar dat kan wel eens langer duren dan je graag zou willen.

                                                                                               ds. Anne Elverdink