Ergens verleden jaar kwam ik met de auto Eastermar binnenrijden. Bij de ingang van het dorp stond een grote vrachtauto met een buitenlands kenteken. De chauffeur wenkte en wilde mij klaarblijkelijk iets vragen. Het bleek een Poolse chauffeur te zijn. Hij vroeg mijn in gebrekkig Duits of ik wist hoe hij bij een bepaald bedrijf in Eastermar kon komen. De naam van het bedrijf zei mij niks; waar het zich bevond wist ik dus ook niet. Met de pakbrief en even te google-en op je mobiel kwamen we echter een heel eind. Maar om hem nu in gebrekkig Duits uit te leggen waar hij dan precies langs moest … Daarom bood ik aan: ‘Rij maar achter mij aan, dan breng ik u wel waar u moet zijn’. Toen wij voor de boerderij stonden waar het bedrijf gevestigd was en ik hem duidelijk had gemaakt: ‘hier is het’ was aan heel zijn houding en gezichtsuitdrukking te zien dat hij heel blij was dat ik hem als vreemdeling in Eastermar een beetje wegwijs had gemaakt.

Vorige week moesten mijn vrouw en ik, na mijn ontslag, bij de poliklinische apotheek in Nij Smellinghe in Drachten nog wat medicijnen halen. Je moet daar eerst bij een zuil met scherm aangeven waar je voor komt en vervolgens een nummertje trekken. Wij waren daarmee inmiddels bekend, maar terwijl wij even wachtten kwam een allochtone medelander aanlopen. Hij wist duidelijke even niet wat hij moest doen. Nu werkt mijn vrouw op de administratie in Nij Smellinghe en ‘klantvriendelijkheid’ is één van haar sterke punten: direct stond zij op om de man uit te leggen en te helpen bij wat hij moest doen. Toen wij wegliepen keek hij naar nog vriendelijk na.

“De vreemdeling”. Probeer in gedachten eens terug te gaan naar een moment waar je jezelf vreemd en onwennig voelde, en hoe prettig kan het dan zijn dat een ander dat opmerkt, een helpende hand reikt; je gerust stelt en uitlegt wat er van je verwacht wordt.